Kardia en ik hebben onlangs de eerste winterse koude getrotseerd in onze camperbus. De dag begon met een stralende winterzon, een mooie uitnodiging van Moeder natuur om samen lekker een aantal kilometers lang, natuurlijk schoon te ontdekken.
Lopen doorheen een weidse natuur werkt helend voor mij. Op jacht naar mooie plaatjes schieten, genieten van de serene stilte of toekijken hoe Kardia al snuffelend een wondere wereld mag ontdekken. Al deze kleine dingetjes zijn geluksmomentjes die ik optimaal in me opneem en koester.
Tijdens dit soort tochten dwalen we tijdloos over vergeten paden en doemen de mooiste taferelen voor onze ogen op. Af en toe hebben we de luxe om vanop een bankje onze lunch weg te smullen. Voor mezelf tap ik een bakje koffie uit de thermosfles, Kardia geniet van een bakje vers water. Bij afwezigheid aan een bank...vleien we onze kont op de aarde en smaakt die lunch net zo goed. Less is more, denken we dan maar.
Je bent rijker dan wie ook, wanneer je de verlaten paden van Moeder natuur kan en mag verkennen.
Tijdens het wandelen (althans ik) krijg je op een bepaald moment door dat het punt omkeer te maken richting je "thuisbasis" zich aandoet. Voor mij is dat steeds een ogenblik, dat er een melancholisch gevoel in me optreed. Het idee dat ik al die voorheen ongekende natuurpracht van een nieuw gebied, achter me moet laten doet mij wel wat.
Op onze terugweg begint de zon aan haar afscheidstournee voor deze dag, en ik bedenk me...dat ik mezelf gelukkig mag prijzen om deze bijzondere manier van "vrij" te leven. Want laat ons eerlijk wezen, een hond en haar hooman die met een camperbus als basis door het leven cruisen. Wat een weelde, wat een genot!
Met het zakken van de zon, merkten we dat de temperatuur daalde. Het werd al snel killer. Het laatste zonlicht maakte plaats voor koude schemer en hiermee diende het einde van een prachtige dag zich aan. Moeder natuur wenkte ons met een duidelijke boodschap dat we een frisse avond en koude nacht tegemoet gingen.
Niets gaat boven de charme en "rijkheid" van een nomadisch leven in een kampeerbus.
Met een handig draagbaar kacheltje maakte ik een veilig vuurtje en wat te eten. Beiden aten we onze maaltijd, omgeven door een stille omhelzende koude genoten Kardia en ik van een laatste buitenmoment in een bijzonder stukje niemandsland.
De zonnepanelen en omvormer gunden ons nog enige tijd om van de gewonnen stroom gebruik te maken. Netjes opruimen, de kampeerbus deur dicht en voorbereiden op de avond en nacht.
Kardia kon heerlijk haar plekje, voorzien van een luxe deken en dekbed innemen. Zelf las ik nog een aantal pagina's van een boeiend boek. Toen het mij echt te kil werd aan het tafeltje maakte ik een warme kruik en ging moe en voldaan onder de dekens.
Die nacht daalde de temperatuur tot-3 graden. Het was de eerste en mag ik hopen nog veel van zulke unieke avonden en nachten. Mensen vragen me wel is, of het op die net iets extremere momenten, nog leuk is om op die manier te leven. Mijn antwoord is volmondig ja, want telkens weer dient zich een nieuw avontuur aan in steeds andere omstandigheden. Dus ja...niets gaat boven de charme en rijkdom van een nomadisch leven in dat bijzondere huisje op wielen. Lang leve het camperbus leven!
Greetz, Kardia en Pat. Vida Nomada
Reactie plaatsen
Reacties